Szakłak amerykański jest rośliną występującą głównie na półkuli północnej. Należy do liczącej około stu pięćdziesięciu gatunków rodziny szakłakowatych. Najwięcej gatunków można spotkać w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce występuje tylko jeden – szakłak pospolity.
Szakłak amerykański znany był już Indianom, którzy bardzo cenili sobie tę roślinę i jej właściwości. O stopniu ich wiary w moc szakłaka świadczy indiańska nazwa tej rośliny – Święta Kora.
Zarówno Indianie przed wiekami, jak i współcześni ludzie stosują szakłak z tego samego powodu. Zaparcie – to problem, o którym mówi się niechętnie i półgębkiem, jakby wstydliwie. Tymczasem jest to bolesna i przykra dolegliwość, na którą uskarża się połowa ludzi w średnim i starszym wieku. Uleczyć ją można właśnie szakłak. Oprócz właściwości rozwalniających ma on także działanie dezynfekujące, przeciwzapalne, przeciwbólowe a także odrobaczające.
Od podania szakłaka do jego skutecznego zadziałania może minąć nawet dziesięć godzin. Pacjent musi uzbroić się w cierpliwość i pohamować od przyjmowania kolejnej dawki. Błędem jest robienie założenia, że lekarstwo nie zadziałało.
Jak działa szakłak?
Naturalnie stymuluje pracę jelit pobudzając ruchy robaczkowe jelita grubego oraz pracę wątroby. Praktycznie nie pobudza pracy jelita cienkiego, więc mało prawdopodobne jest wystąpienie dolegliwości charakterystycznych dla innych środków przeczyszczających np. ostrych i bolesnych skurczów. Unikalną cechą szakłaka jest jego efektywne działanie i bardzo wysoka skuteczność, przy jednoczesnym bardzo łagodnym i niegwałtownym działaniu. Substancje garbnikowe działają łagodząco na błonę śluzową, co sprzyja zapobieganiu rozwoju ognisk zapalnych układu pokarmowego.
Szakłak amerykański można stosować także przy hemoroidach i pęknięciach odbytnicy.
Kto powinien sięgnąć po szakłak amerykański?
Szakłak polecany jest osobom starszym borykającym się z zaparciami i zaburzeniami trawiennymi. Powinny go też zażywać osoby otyłe, osoby cierpiące na uszkodzenia miąższu wątroby i osoby u których stwierdzono zmniejszone wydzielanie żółci.
Świętą korę można stosować także przy czerwonce, chorobach żołądka, wątroby, durze brzusznym, oraz przy wrzodach.
Szakłak amerykański leczy również świerzb u dzieci. Stosuje się go zewnętrznie – ciało dziecka należy umyć wywarem z szakłaka.
Dla kogo szakłak jest zabroniony?
Co prawda szakłak nie powoduje skutków ubocznych, nie jest środkiem uzależniającym, jednak nie wszyscy mogą korzystać z jego dobroczynnych właściwości. Nie należy go stosować w ostrych stanach zapalnych w jamie brzusznej, przy zapaleniu wyrostka robaczkowego, przy niedrożności jelit, przy krwawieniu z żołądka i macicy, oraz przy zapaleniu otrzewnej. Również bóle brzucha, o których nie da się powiedzieć skąd dokładnie pochodzą, nie powinny być leczone świętą korą.
Kobiety w ciąży powinny stosować szakłak bardzo ostrożnie i po konsultacji z lekarzem, gdyż stosowanie środków przeczyszczających w ciąży grozi przekrwieniem narządów w obrębie macicy. Niewskazane jest stosowanie szakłaka przez osoby ze zwiększoną wrażliwością na leki.
Oprócz działania leczniczego szakłak ma również właściwości odtruwające organizm(wiedzieli to już starożytni mieszkańcy naszej planety), oraz oczyszczające z toksyn. Przeciwnicy GMO traktują go jako swojego sprzymierzeńca w usuwaniu z organizmu transgenicznych elementów pochodzących z modyfikowanej genetycznie żywności.
Szakłak amerykański znany jest w Polsce również pod łacińską nazwą Rhamnus purshiana. Można spotkać się także z nazwą amerykańską – Cascara Sagrada.
