Miód to nic innego jak słodki produkt spożywczy, który z miododajnych kwiatów wytwarzają dla nas pszczoły poprzez przetwarzanie nektaru kwiatowego. Podkreślić należy słowa dla nas, ponieważ inne owady, na przykład osy, również potrafią wytwarzać miód, jednak używają do tego celu pyłków roślin trujących, dlatego miód pochodzący od os nie nadaje się do jedzenia.
Miód może mieć konsystencję stałą lub płynną, kolor od białego, poprzez odcienie złociste, pomarańczowe, bursztynowe aż do ciemnobrunatnego.
Jest wiele rodzajów miodu, każdy z nich ma inne właściwości. Przyjrzyjmy się im bliżej.
Wielokwiatowy – łagodny miód o woskowym zapachu. Barwa i smak zależne są od kwiatów, z których korzystały pszczoły. Miód z kwiatów wiosennych jest jaśniejszy, pyłki kwiatów letnich sprawiają, że miód ciemnieje. Na ogół miód wielokwiatowy ma słodki, łagodny smak, poleca się podawać go dzieciom z chorobami górnych dróg oddechowych. Wspomaga mięsień sercowy, stosuje się go w leczeniu wątroby i pęcherzyka żółciowego. Chętnie sięgają po niego osoby uczulone na pyłki, gdyż osłabia dolegliwości alergiczne.
Lipowy – miód wytwarzany z pyłków kwiatów lipy. Charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną, działa jak naturalny antybiotyk. Zwalcza gorączkę, działa nasennie i uspokajająco. Ma właściwości przeciwskurczowe i antyseptyczne. Polecany głównie w leczeniu górnych dróg oddechowych, ale także w dolegliwościach dróg moczowych i nerwicach.
Akacjowy – jest całkowitym przeciwieństwie miodu lipowego, praktycznie nie wykazuje działania antybiotycznego. Działa dobroczynnie na układ pokarmowy, poleca się go w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, oraz dolegliwości jelita grubego. Wspomaga leczenie nadkwasoty żołądka i problemów trawiennych. Ma również działanie wzmacniające i uspokajające.
Gryczany – najczęściej spotykany kolor to ciemnobrunatny. Można przyrównać go do ciemnej herbaty. Ma ostry smak i charakterystyczny zapach. Zaleca się go chorym na nadciśnienie, miażdżycę i chorobę wieńcową, gdyż dzięki dużej zawartości rutyny dobrze oczyszcza naczynia. Ma również właściwości regeneracyjne – przyspiesza gojenie ran i odbudowę kości. Jest stosowany także przy osłabionym słuchu i wzroku, w zapaleniu nerek i opłucnej oraz przy jaskrze.
Spadziowy – sposób jego produkcji nie zachęca do konsumpcji – pszczoły wytwarzają go z zebranej z drzew i roślin wydzieliny pozostawionej przez mszyce i czerwce. Jednak miód spadziowy ma najwięcej właściwości odżywczych i zdrowotnych. Zawiera dużo magnezu, potasu, żelaza, fosforu, siarki i wapnia. Miód spadziowy dzięki dużym właściwościom antybiotycznym i bakteriobójczym działa przeciwzapalnie i antyseptycznie. Powinny po niego sięgać osoby skarżące się na zapalenie górnych dróg oddechowych, choroby serca, układu krążenia, układu trawienia, układu nerwowego, a także osoby pracujące dużo przy komputerze.
Wrzosowy – smakowo zaliczany do najlepszych miodów nektarowych. Charakteryzuje się brunatnoczerwoną barwą. Ma dość wąską specjalizację zdrowotną: poleca się go przy kamicy nerkowej, oraz chorobach dróg moczowych i prostaty. Dobrze zdaje egzamin również przy zapaleniu jelit i biegunkach.
Rzepakowy – to najjaśniejszy miód z jakim można się spotkać, w stanie płynnym jest praktycznie bezbarwny. Stosuje się go głównie w chorobach przewodu pokarmowego, wątroby, trzustki, żołądka, dwunastnicy a także w chorobach nerek. Do jego szczególnych właściwości należy zapobieganie pojawianiu się pęcherzy przy oparzeniach.
Wymienione miody to zaledwie wierzchołek góry lodowej, do mniej znanych ale równie cennych należą miody: malinowy, mniszkowy, koniczynowy, leśny, nawłociowy, nostrzykowy, faceliowy… Zapewne tylko pszczoły znają wszystkie gatunki.
