Stwierdzono, że jest to choroba przekazywana genetycznie i jest związana z niewłaściwym działaniem systemu immunologicznego. Uwarunkowanie genetyczne powoduje, że jeden chory rodzic obarcza swoje potomstwo ryzykiem zachorowania w 25% a w przypadku obojga rodziców objętych łuszczycą zagrożenie zachorowania wzrasta nawet do 60%. Ale podłoże genetyczne jest bardziej skomplikowane i choroba ta nie musi występować w rodzinie.
Mimo wielu prowadzonych badań nie określono jednego genu warunkującego jej rozwój.
Łuszczyca może wystąpić w każdym wieku, i tu możemy wyodrębnić dwa typy choroby: typ I występujący u młodych ludzi poniżej 40 roku życia (ma cięższy przebieg) oraz typ II występujący u dorosłych po 60 roku życia (przebieg lżejszy). Wyróżnia się wiele rodzajów łuszczycy, z których najczęściej występującą formą jest łuszczyca pospolita (80-90% spośród osób chorych) charakteryzująca się wypukłymi obszarami rozognionej skóry pokrytymi srebrnobiałą łuską, po zdrapaniu której ujawnia się błyszcząca powierzchnia oraz punktowe krwawienie („krwawa rosa”).
Łuszczyca może wystąpić nie tylko na samej skórze (kolana, łokcie, okolice lędźwiowo-krzyżowe, pachy, pachwiny, okolice pośladków, owłosione części głowy, twarz), ale również na paznokciach i stawach.
Z powodu łuszczycy dochodzi również do wielu powikłań. Jak podają najnowsze badania, chorzy z łuszczycą mają zwiększone ryzyko:
– zachorowania na zawał serca o 70%
– wystąpienia udaru mózgu o 56%
– śmierci z powodu powikłań sercowo-naczyniowych o 39%
Wśród przyczyn aktywujących łuszczycę są między innymi: stres, wszelkiego rodzaju infekcje, mechaniczne uszkodzenia skóry jak np. zadrapania czy skaleczenia, nadmierne opalanie się na słońcu, lekarstwa, nikotyna, alkohol, nadwaga, niedobór snu, nieodpowiednie kosmetyki, ciasne i „gryzące” ubrania z syntetycznych materiałów.
W lżejszych przypadkach łuszczycy wystarczy leczenie zewnętrzne. Do złuszczania naskórka używa się różnego rodzaju kremów i maści (m.in. salicylowych, mocznikowych czy solankowych). Do najszerzej stosowanych preparatów miejscowych należą cygnolina, glikokortykosteroidy oraz pochodne witaminy D3, również w polączeniu z glikokortykosteroidami. W drugiej kolejności są dziegcie a także pochodne witaminy A. Stosowana jest również fototerapia (naświetlania skóry promieniowaniem ultrafioletowym). Prowadzona właściwie terapia może skutecznie zmniejszać objawy chorobowe.
W cięższych przypadkach stosuje się również tabletki lub zastrzyki (m.in. podawane są antybiotyki).
Każda z postaci łuszczycy jest inna i wymaga indywidualnego postępowania leczniczego, dlatego nie zawsze od razu udaje się ustalić odpowiedni lek dla pacjenta. Wiąże się to z przeprowadzeniem pewnej ilości prób, by dermatolog znalazł odpowiedni i skuteczny środek na dany typ łuszczycy.
Leczenie wspomagają: preparaty przeciwświądowe o działaniu uspokajającym, kąpiele solankowe i słoneczne, klimatoterapia, psychoterapia, odpowiednia dieta (np. ograniczenie spożycia mięsa, nabiału, skrobi, cukru, octu na rzecz owoców, ziół i białka roślinnego), spożywanie oleju rybiego (kwasy Omega-3 oraz witamina D), odpowiednia higiena skóry.
Leczenie łuszczycy wymaga sporej dyscypliny oraz zmiany trybu życia. Potrzebne jest tu także duże zaangażowanie i ścisła współpraca pacjenta z prowadzącymi go lekarzami, czyli m.in. dermatologiem, kardiologiem a także w wielu przypadkach diabetologiem czy nawet psychologiem.
MATERIAŁ OBJĘTY PRAWAMI AUTORSKIMI I PISANY NA ZAMÓWIENIE FORUMDIETA.PL JEGO PUBLIKACJA W INNYCH ŹRÓDŁACH WYMAGA PISEMNEJ ZGODY.
